Υπάγονταν διοικητικά στο Βιλαέτι Αδριανουπόλεως και στον καζά του Ορτάκιοϊ ενώ εκκλησιαστικός στην Μητρόπολη Λίτιτσας. Βρίσκεται παρα τον παραπόταμο του Έβρου Κηζίλ-ντερέ 37 χλμ από την Αδριανούπολη και 27 χλμ. βορειοδυτικά του Διδυμοτείχου. Στα τέλη του 19ου αιώνα ζούσαν 250 οικογένειες και διατηρούσε επτατάξια Δημοτική Σχολή. Οι κάτοικοι του ήταν κυρίως σηροτρόφοι, γεωργοί, βαφείς και κτηνοτρόφοι. Τα κουκούλια που παράγονταν πωλούνταν στις αγορές του Σουφλίου, Ορτάκιοϊ, Διδυμοτείχου και Αδριανουπόλεως. Στο Ακ αλάν υπήρχε η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου. Υπήρχε επίσης Αναγνωστήριο/Βιβλιοθήκη μοναδική στην υποδιοίκηση του Ορτάκιοϊ με 500 τόμους βιβλίων που λειτουργούσε υπό τον Σύλλογο «Η Πρόοδος» Το Ακ-Αλάν κατελήφθη από τους Βούλγαρους στις 12 Οκτωβρίου του 1912 ενώ από την Ιούνιο του 1913 όταν και ξέσπασε ο ελληνοβουλγαρικός πόλεμος πολλοί προύχοντες-ιερείς αλλά και δάσκαλοι μεταφέρθηκαν ως όμηροι στη Βουλγαρία. Τον Σεπτέμβριο του 1913 με την υπογραφή της συνθήκης το Ακ-Άλάν η Βουλγαρία μετέφερε βουλγαρικούς πληθυσμούς από την Μ.Ασία και ενέτεινε τους μηχανισμούς εκδίωξης των γηγενών κατοίκων. Τον Μάρτιο του 1914 το μεγαλύτερο μέρος των γηγενών εγκατέλειψε το χωριό και οι περισσότεροι εγκαταστάθηκαν προσωρινά στα Πορόϊα, Δράμα και την Σκόπελο και το Κιλκίς. Στην τελευταία πόλη συγκεντρώθηκαν οι περισσότεροι κάτοικοι αργότερα Ακαλανιώτες όμως εγκαταστάθηκαν και σε χωριά του Ν. Έβρου όπως το Πρωτοκκλήσι, το Μαυροκκλήσι, το Μικρό Δέρρειο και την Κυανή.